ΚΕΙΜΕΝΑ

ΜΠΟΡΕΣ

Οι σταγόνες της βροχής στο πρεβάζι.

 Ρυάκια φουσκωμένα από μνήμες στων ματιών το σινεμά.

 Μια ατμόσφαιρα μονότονα υποβλητική, φτιαγμένη από νερό και χρώμα.

Κι ο ήχος σε ρόλο γκρινιάρη θεατή, ανικανοποίητου.

Κάθε μπόρα έχει και το δικό της προορισμό.

Κατασκευάζεται στο εργοστάσιο των ονείρων και έρχεται όταν δε την περιμένεις.

Φέρνει μαζί της το χτες, αλλά και ένα αύριο κρυμμένο στις σταλαγματιές.

Χρειάζεται μόνο να βγεις έξω και να βραχείς.

Τα υπόλοιπα τα φέρνει ο χρόνος, το φως και ένα απλωμένο χέρι.

ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ

Είναι πολυτέλεια, σκέφτομαι καμιά φορά, ακόμη και η συντήρηση ενός ονείρου, ειδικά όταν βρίσκεσαι στο στόμα της καθημερινότητας και μπορεί να σε καταπιεί ανά πάσα στιγμή, αρκεί να αφαιρεθείς λιγάκι, να της γυρίσεις την πλάτη για χάρη μιας αχτίδας εκεί έξω. Συμβιώνουμε και συνυπάρχουμε σε μια επιφάνεια στιλπνή αλλά τραχιά. Μια λεπίδα χωρίς ψυχή, εποπτεύει τις στιγμές του καθενός και αφαιρεί κατά το δοκούν ότι εκείνη θεωρεί πως περισσεύει, ότι είναι λιγότερο απαραίτητο. Κι έτσι κάπως τα βήματα ακολουθούν τις σκιές, κι εκείνες που και που γυρίζουν πίσω για να δουν αν ακολουθούμε, ή αν χαζεύουμε.

Μπλέξαμε άσχημα σε μια πραγματικότητα που δεν μας ανήκει, που δεν είναι επιλογή μας. Κι όμως, είμαστε αιχμάλωτοι στο άρμα του καθωσπρεπισμού, της ορθότητας και των κανόνων, που κάποιοι επιβάλλουν στις ζωές μας και διαρκώς τους τροποποιούν, μέχρι να ματώσουν τα μάτια και ο νους όσων διαφωνούν, μέχρι οι ψυχές όλων να σαπίσουν και να υποταχθούν. Βάλαμε ωράρια και ανεχτήκαμε θέλω σε κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξης μας, δεχτήκαμε να έχουμε καθοδηγητές και να μην είμαστε ελεύθεροι ούτε καν στη σκέψη. Τα ξεπουλήσαμε όλα τόσο φτηνά. Κρίκοι όλοι στην μεγαλοπρέπεια μιας αλυσίδας σκουριασμένων συνειδήσεων.

Κάτι τέτοιες μέρες που η βροχή μαγκώνει και τα παραθυρόφυλλα, μου’ ρχονται τέτοια πράγματα στο νου, σαν τις αντανακλάσεις στο νερό. Τα πνίγω όμως στον θόρυβο της σταγόνας…